Aan al het goeie komt een einde...

Zo ons allerlaatste dagje is aangebroken, vanmorgen ging het wekkertje weer een beetje op tijd. We moeten om 13 uur uit het huis zijn. Dus we zijn begonnen met het uitpakken en weer opnieuw inpakken van de koffers. Alles even herorganiseren zodat al het gekochte spul ook erin past, en dan maar hopen dat de koffers niet te zwaar zijn.

Daarna zijn we eerst maar gaan ontbijten. Deze keer zijn we maar meteen naar de Subway gegaan en omdat we op tijd waren konden we nog het Subway ontbijt nemen, een lekker gebakken eitje op een broodje. Daarna hebben we de auto ingepakt en zijn we naar het strand gereden.

Omdat we pas om 19.30 uur zouden gaan vliegen hebben we nog lekker een dagje strand mee kunnen pakken, best relaxed zo. Rond 16 uur werd het tijd voor ons om het boeltje in te gaan pakken. Ons parasolletje, waar we zo blij mee zijn geweest, hebben we op het strand achter gelaten voor een nieuwe blije eigenaar. Als je van het strand af was, hadden ze nog een toiletgebouw met buiten een douche. Hier hebben we even al het zout en zonnebrandcrème afgespoeld. Daarna hebben we ons eerst nog een beetje op laten drogen zodat de handdoeken niet veel te nat zouden worden, en in de wc hebben we ons omgekleed, nog wel in onze zomerse kleding.

Daarna zijn we naar het vliegveld gereden, dit was ook weer een half uur rijden, maar ja met het verkeer in Miami weet je het nooit. Gelukkig viel het heel erg mee, we konden meteen doorrijden om de auto in te leveren. Daarna moesten we met een shuttle vanaf de autoverhuur naar het vliegveld. Daar zijn we meteen doorgelopen naar de plaats waar wij ons in moesten checken. En hebben we onze lange broek aangedaan. Zodat we de rest van onze kleding en andere spullen verder in konden pakken om straks zo het vliegtuig in te kunnen. Maar eerst eens even onze koffers wegen, er stond een grote weegschaal waar je de koffers op kon zetten. Shit 51 pond, dat is veel te zwaar. Hm laten we eerst even voor de zekerheid vragen hoeveel pond we mee mogen nemen. Oooohhh 50 pond (wij dachten 40 pond) en de andere koffer was 46 pond dus dat komt wel goed. Al deden ze met het inleveren van de koffers wel in eerste instantie moeilijk, omdat de ene koffer 1 pond te zwaar was. Maar met een beetje lullen was het allemaal wel goed zo.

Daarna maar meteen door de douane, daar werd onze rugtas er nog uit gepikt, we hadden nog een hele pot pindakaas erin zitten…oeps. Als we die mee wilden nemen naar Nederland moest de rugtas ingecheckt worden en in het ruim gelegd worden. Nou dat is een pot pindakaas niet helemaal waard, dan maar in de prullenbak. Al waren we nog even met de douane aan het grappen dat zij de pot maar leeg moesten eten, omdat ze vertelde dat ze ook zo gek was op pindakaas.

Vervolgens maar eerst op zoek gegaan waar we op het vliegtuig moesten stappen. Die plek was gelukkig snel gevonden en konden we wat gaan eten voordat we het vliegtuig in moesten.

Eenmaal in het vliegtuig moesten we nog eerst een tijd wachten omdat er een koffer van een passagier uitgehaald moest worden. En het was een portie warm in het vliegtuig, we hadden beter onze korte broek aan kunnen laten.

We vlogen van Miami naar Londen. Daar aangekomen kregen we meteen een knaloranje papier zodat iedereen kon zien dat wij een meteen aansluitende vlucht hadden en voorrang hadden bij de controles. Maar direct bij de eerste controle was het al raak. De vrouw keek op welk vliegtuig wij moesten stappen en zei meteen, maar jullie gaan niet meer mee met dit vliegtuig…eeuuuhhh wat????

We moeten mee…maar dat gaan jullie toch niet redden zegt ze. Dus wij al echt, hoe kan dat nu, het is door de vluchtmaatschappij zo geboekt dan moeten we het toch ook kunnen redden. En onze koffers zitten ook in dat vliegtuig. Nee hoor zegt ze die koffers redden het ook nooit, kom maar mijn collega gaat jullie omboeken naar een andere vlucht.

Ik al snel mama bellen want die zou ons op komen halen in Düsseldorf, maar die was al onderweg. Dus moest ik haar maar op de hoogte houden wat er zou gebeuren.

De man die ons om moest boeken, die keek op welke vlucht we eigenlijk zouden zitten en die begon overal in te kijken en snel te typen op de computer, want hij vond dat we nog wel met die vlucht mee zouden moeten kunnen. En ja hoor, daar kwam die ene mevrouw weer aangerend, ze was gebeld dat wij nog mee moesten met dat vliegtuig en dat ze op ons wachten.

Dus wij als een idioot rennen, alleen jammer dat je bij de douane gewoon achteraan mag gaan aansluiten waardoor je weer heel veel tijd kwijt bent. Dus ik zeg al tegen pat, we zijn vandaag al eerder door de douane geweest en toen was er ook niks dus nu zouden we er ook zo doorheen moeten kunnen. Als we zorgen dat we alles al uit de zakken hebben, schoenen al uit, riem af etc dan zijn we zo klaar. En gelukkig was dit ook het geval. We konden zo doorlopen. En nu snel door naar de gate, onderweg nog bijna een stewardess omver gelopen, maar we waren wel mooi op tijd…

Het was in Düsseldorf nog wel even spannend bij de lopende band voor de koffers, we waren even bang dat die misschien toch niet mee waren gekomen met de vliegtuig. Maar die was gelukkig niet het geval.

Mama stond al op ons te wachten, snel even wat eten en op naar huis.

Want ook al wil je niet naar huis toe, als je dan toch eenmaal onderweg bent dan wil je ook zo snel mogelijk thuis zijn… ;-)